|
| DİĞER RESİM: |
 |
Sayın Gökhan Akçiçek, bize özgeçmişinizden bahseder misiniz?
15 Mart 1961'de Ordu'da doğdum. Bülbülderesi'nin kenarında... Sırasıyla, Güzelordu İlkokulu, İstiklal İlkokulu, Merkez Ortaokulu ve Ordu Lisesi'ni, ardından ise, Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Bölümü'nü bitirdim. Çocuklar için, şiir, öykü, antoloji kitaplarım, devlet yayınevleri ve özel sektör aracılığı ile yayınlandı. Bu arada, kitaplarım, edebiyat ödülleri ile de buluştu. Kamu görevinden 2007'de emekli oldum. Milli Eğitim Müdürlüğü Yaygın Eğitim Bölümü Şefiydim.
Şiir yazmaya nasıl başladınız?
Lise yıllarında başlamıştım, ama, acemice... Okuma kültürünüz artınca, okuduklarınız, size yeni kapılar açıyor. Yaşadıklarınızın bir karşılığı olsun istiyorsunuz. Onca ayrıntının için de, sizin serüveninizin duyumsanmasını arzuluyorsunuz. Kelimeler kışkırtıyor sizi. Rüzgâr, yaprakların üstündeki çiğ damlalarını yuvarlıyor. Damlalar ağır ağır dökülüyor toprağa... İyice bakarsanız, görürsünüz o izleri... Hayatın arta kalanıdır yazdıklarımız.
Şiir yazarken nelerden ilham alıyorsunuz? Ya da neler hissediyorsunuz?
Şiir, herkes evine çekildiğinde, sokaklarda kalan sessizliktir. Yağmurun, buluta vedasıdır. Şiir yazmayı, insanın kendi içine çekilmesi sayabiliriz. Dış dünyanın yıkıcı etkisine karşı, kelimelerle kurduğunuz bir barikattır şiir. İnsanın kendisiyle, doğayla, nesnelere kurduğu bağı, sıradan, günlük konuşma biçimine sığınarak izah edemeyiz bazen. İşte, şiirin kapısı böyle anlarda tıklatılır.
Şiirlerinizin ana temasını "çocuk acıları" oluşturuyor. Bunda tabii ki yaşadıklarınızın da etkisi vardır.
Jorge Amado, "Şairin ana yurdu çocukluğudur" der. Şiirlerim "o yurt toprakların" içinde yeşerdi, oradan gün yüzüne çıktı. Çocukluğumda "acı" ile çok yüzleşmedim. Ama, son yirmi yılda dünyamız bu acıları nerdeyse kutsadı. Çocuklar aleyhine gelişen bu tablodan çok etkilendim. O acıların, yazılarak deşifre edileceğine ve bu sayede de "azalacağı" inancını taşıyordum. Maalesef yanılmışım. Çocukça bir avuntuydu belki benim için. Denedim, değişen bir şey yok. Bu nedenle, o acıların uzağında oluşuyor son dosyam.
Şiire giden yol nereden geçiyor. Her şairin yolu farklı mıdır?
Yollar farklı farklı da olsa, ırmakların, nihayetinde denize dökülmesi gibi, şairlerin de açtıkları yol, şiir okyanusuna çıkıyor. Şiire, insandan gidildiğini, kendi tecrübelerimden biliyorum. Sahibi olduğunuz her meta, bir ömür bizinle birlikte kalamıyor. Eskiyor, yıpranıyor, kullanılamaz hale geliyor. Hâlbuki sözcüklerimiz öyle değil, terk etmiyorlar sizi. En sadık dostunuz olarak yanınızda kalıyor, refakat ediyorlar yaşamınıza. İnsandan olduğu kadar, sözcüklerden de geçiyor o yol.
Keşke yazmasaydım dediğiniz oluyor mu?
Çocukluğuma ait yüzlerce hatıra, bir şekilde şiirime dayanak oldu. O rüya gibi günlerin anısını şimdiye taşımanın sevicini çok değerli buluyorum. En azından yitip gitmediler. Benimle aynı zaman dilimini paylaşanların şiirlerimi okuyunca, dudaklarına yerleşecek o gülümsemeyi önemsiyorum. Keşke yazmasaydım dediğim anlar da oldu. Daha çok "başkalarının acısını" şiirime çağırdığımda hissettim bu duyguyu. O an yazarken değil ama, yıllar sonra o şiirleri okuduğumda sanki "o acılardan" beslenmişim diye suçlanabilirim ihtimali doğdu içimde. Bu durum hayli ürkütüyor beni.
Şiir artık eskisi kadar gerekli değilmiş gibi algılanıyor, yanılıyor muyum?
Şiirler, yaşama tutunma nedenlerimizi izah ediyor belki. Uçakta, gemide, trende, seyahat eden yolcular, bir tehlike anında nasıl can yeleklerine sığınırlarsa, hayatın sarstığı ruhlarda şiirlere sığınabilirler. Şimdi olmasa bile, her insan ömrünün bir anında şiddetle şiire ihtiyaç duyacaktır, o günler için birkaç şiir kitabı dursun elinizin altında. |
