| | Resimleyen: Dilek Gülcemal |
(Önceki bölümden devam...)
Altıncı Sebze Meyve Festivali'nin vakti çoktan gelmişti. Ormanda bunu önemseyen hayvanlardan biri de İrigöz Tavşan'dı. Çünkü bazıları gülüp eğlenip, yiyip içerek vakit geçirirken o bir yıl boyunca havuçların en iyisini toplamak için didinip durmuştu. Beş senedir olduğu gibi bu yıl da festivale havuç gönderecek ve böylece senenin en faydalı işini bitirmiş olacaktı. Festival biter bitmez yeniden havuçların en iyisini toplamaya başlayacaktı. Çünkü bu onun âdetiydi. Düzenli bir tavşan işini bitirince yenisi için yeniden çalışmaya başlamalıydı.
Düşünüyordu ki şu ormanda herkes kendisi için çalışır, didinir, yemek toplar, su bulur. Ama kimse bir başkasını mutlu etmek, ona elindekini armağan etmek, yeni bir şeylerle tanıştırmak kadar güzel bir iş yapmayı düşünmezdi. İşte o böyle bir işe girişmişti. Topladığı havuçları kıtır kıtır yiyen çocukları ve başka tavşanları düşündükçe öyle mutlu oluyordu ki. Anlatılanlara göre çok tutuluyordu onun havuçları. Önceki festivallere katılan herkes havuçları ısırır ısırmaz "Hımm, bunlar İrigöz Tavşan'ın havuçları..." diyebiliyordu. Bunu duyunca nasıl da mutlu oluyordu bizimki. Gerçi festivale gidemiyordu çünkü orası çok uzaktı onun evine. Ama bu anların hayaliyle yaşamak da bir başka güzeldi doğrusu.
Bu yıl çok sıkı çalışmıştı İrigöz Tavşan. Yığınla havuç toplamıştı festival için. Duyduğuna göre çok ihtiyaç oluyordu havuca. Biraz daha biraz daha derken, bir de baktı ki ormanı dolduracak kadar çok havuç toplamış! Zaman gelmişti. Heyecanı doruktaydı.
O sabırla bekliyordu. Fakat tuhaf bir şey olmuştu. Bu yıl zaman gelmiş olmasına rağmen bir haber gelmemişti festivali düzenleyenlerden. Hâlbuki geçen yıl yine havuç toplamasını istemişlerdi ondan. Vakti gelince de festivale malzeme taşıyan kocaman ve tahtadan bir araba gelip havuçları alacaktı... Fakat heyhat. Ne gelen vardı ne giden... Bizim zavallı gözleri yollara dönük bekliyordu öylece...
Acaba bir haberci gelmişti de onu evde bulamadığı için geri mi dönmüştü? Ama en azından bir komşusuna diyemez miydi? Çünkü İrigöz Tavşan evden her çıkışında komşularına haber bırakır, "Ben evde yokken gelirlerse havuçların olduğu depoyu gösterin. Oradan alıp gitsinler" diye iyice tembihlerdi.
Demek ki gelip bulamadıkları için olmuştu her şey. Kim bilir ne kadar kızmışlardı ona. Öyle ya, verdiği sözde durmadığını zannedeceklerdi onlar. Hâlbuki gerçek çok farklıydı. İrigöz Tavşan genellikle havuç toplamak için çıkardı dışarı. Eve gelince de muhakkak iyilerini seçip onları istif etmekle geçirirdi vaktini.
"Yok, yok" dedi sonra içinden. Kesin bir yanlış yapmıştı. Kalplerini kırmıştı belki, ya da söylememesi gereken bir şey söylemişti. Şöyle bir düşündü geçen yıl gelen haberciye söylediklerini:
Efendim bu organizasyon çok güzel...
Başarılarınızın devamını dilerim...
Ah ben elimden geleni yaparım böyle güzel çalışmalar için...
Bu yılki havuçlarımı beğendiniz mi efendim?
Çürüğü varsa sakın almayınız efendim...
Aman isterseniz daha çok havuç toplayayım efendim...
Cık. Bunların hiçbiri ona haber edilmemesi için bir gerekçe olamazdı. Hem öyle olsa bile onlar asla böyle bir şey yapmazlardı. "Olur, canım" derlerdi, "Altı üstü bir tavşan. Yanlış konuştuysa konuştu, ne yapalım. O kadar havuç topladı bize şimdiye kadar. Yakışır mı bize haber etmemek?" Böyle derlerdi her halde... Derler miydi? Tabi tabi öyle derlerdi muhakkak...
İrigöz tavşan durmadan dinlenmeden düşünüyordu. "Yahu" diyordu "Havuçlar mı çürüktü? Geçen sene geç mi göndermiştim yoksa? Ne oldu ki..."
Yok.
Hiçbir şey gelmiyordu maalesef aklına...
(Devamı gelecek bölümde...) | 
